Böbürlenip durmuşum önümde ölüm varken,

Neşelerle gülmüşüm dünyada zulüm varken,
Kendimi şey sanmışım,Acınır halim varken,
Senelerdir durmadan mezarımı kazmışım,
Bir baktım hayatıma suya yazı yazmışım.

Kaç kere tövbe edip unutmuşum tövbemi,
Ruhumu öldürerek şen etmişim gövdemi,
Harcamışım durmadan,asumana her demi,
Senelerdir durmadan mezarimi kazmışım,
Haşa Allaha bile sözümde kalmazmışım.

Abd’ı acizim amma aczimden haberim yok,
Kulluğum külli eksik,cürmüm hayatımdan çok,
Manevi beslenmeye,ruhum aç,bedenim tok,
Senelerdir durmadan mezarımı kazmışım,
Esas muhtaç olduğum kapıyı çalmazmışım.

Ne yandan bakarsan bak,adem kere ademim,
Limandan çoktan kalkıp, kaybolmuş hayal gemim,
Gerçeği tam görerek,Geçmemiş bir tek demim,
Senelerdir durmadan mezarımı kazmışım,
Sonumu düşünmeden cüret edip azmışım.

Ölüm şu kapıdaki,en usanmaz takipçi,
Ümit belkili yarın,akıl ahmak taklitçi,
Beden doymayan toprak ademden(as) beri çiftçi,
Senelerdir durmadan,mezarımı kazmışım,
İbretle öğrendimki,ben ibret almazmışım.

Şefkatiyim der idim kulluğumdan habersiz,
Ve övünüp durmuşum rast gele yerli yersiz,
Tövbe hâşâ yarabbi,koma imansız nursuz,
Senelerdir durmadan mezarımı kazmışım,
Kulluğu yaşamadan ben adam olmazmışım.